Normandië met U/TURN – deel 1

Normaal gesproken ga ik jaarlijks één keer op vakantie met Project U/TURN en dit jaar was Tenerife aan de beurt. 
Toen ik ter plaatse aan het handbiken was amuseerde ik mij niet alleen extreem hard, lichamelijk werd ik ook elke dag sterker. Ik besloot om me in te schrijven voor een 2de tocht (door Corona had ik toch extra geld kunnen sparen). Normandië is een nieuwe bestemming en bereikbaar met de auto. Toen ik hoorde dat sledehonden onze rolstoel zouden trekken was ik verkocht.  De verdere informatie las ik dan ook niet echt meer...

Ik was overdreven blij toen Julie me liet weten dat ik mijn valies mocht maken. Een week voor vertrek stuurde ze een mailtje om te zeggen dat het misschien moeilijk zou zijn om mee te kajakken door mijn slechte rompstabiliteit. Ik had niets gelezen over deze activiteit (ik was immers gestopt met lezen bij het woord ‘sledehond’). Ze zouden proberen of het lukte en als alternatief kon ik de rivier volgen met een off-road handbike, geen slechte oplossing! Ik besloot om de overige informatie te lezen, en daarin stond dat we 7 dagen in tentjes zouden slapen… pittig.

Annelies, mijn assistente van zondag en ‘partner in crime’ tij́dens mijn vorige U/TURN verhaal in Tenerife, ging graag terug mee.

In Wommelgem was de eerste opstapplaats en in Brugge waren we compleet …een gezellige bende van 20: 12 deelnemers en 8 vrijwilligers waaronder 2 kinesisten, een verpleegkundige en een dokter (de veiligheid was gegarandeerd, of toch zeker de verzorging als het dan toch fout moest gaan). Zoals altijd was ik de meest hulpbehoevende, terwijl al de rest – soms met een klein duwtje – zelfstandig in de auto verdween, moest ik erin gehoffen worden.

drie uurtjes later zaten we tussen de honden: 30 huilende husky’s en malamutten, vragend om te mogen werken/trekken. Onze tenten lagen klaar om op te zetten op een veldje naast de grote honden weides. Er was plaats voorzien tussen de keukentent en een blauwe bache die verticaal tussen de bomen gespannen was, alsof het een afscheiding was voor iets wat niet koosjer is. Deze bache bleek de wc… een plastiek tuinstoel met een gat waarop een bril gevezen zat. Een geïmproviseerde wc rol houder maakte het plaatje compleet. De tentjes waren klein maar speciaal voor mij was er een grote tent voorzien zodat de vrijwilligers beter konden manoeuvreren met mij.

Allan, een gezapige man met een baard om jaloers op te zijn, heette ons welkom en vertelde honderduit over zijn hondjes, de verzorging ervan en de plannen van de volgende 3 dagen… De mensen in een rolstoel zouden voortgetrokken worden door een hond (aan een oogvijs vooraan aan de rolstoel). Iemand stapte mee naast de hond terwijl een andere de rolstoel begeleidde. Dat klonk allemaal redelijk saai… mijn honden trekken mij tegen 30 per uur, er is geen begeleiding, enkel mijn rem kan hen intomen.

Níco, een afgetrainde grappige kerel (dat gaat hij graag lezen) met een slecht zicht vervolledigde het team van Annelies en mij. Die eerste dag deden we een korte wandeling om te kijken of de teams goed samen gesteld waren. Al na tien minuten bleek dat ik moest terugkomen op mijn woorden. Bergop en af tussen de bomen, een steigerende hond met een kracht om u tegen te zeggen, met moeite kunnen communiceren omdat de zenuwen door uw lijf gieren…nee, dit was alles behalve saai ! Ons team bleek top al had ik gemerkt dat Niko en Annelies beter van plaats zouden wisselen, dat stelde ik dan ook voor. Het werd niet verstaan ..

De eerste avond begint het daar te gieten en volgens het weerbericht was dit een voorsmaakje voor de rest van de week. De Regenponcho zou zijn diensten kunnen bewijzen. Pff het heeft 2 maand niet geregend en NU gaan ze beginnen, serieus!?

In de reftertent maakte de rum de tongen los en de eerste avond werd er al eentje om in te kaderen. Dat beloofde voor de rest. Ik ging snel slapen, denkende aan de nacht en alle bijbehorende problemen… Draaien, plassen, drinken, medicijnen,…

Svekke, is de blinde rots in de branding, pakte mij op. Annelies begeleide mijn voeten en voor ik het doorhad, lag ik in mijn slaapzak op mijn matje zonder broek en had ik mijn medicijnen binnen. Mijn Camelback lag gevuld naast mij en ook de pisfles (urinaal), lag binnen handbereik. Ik viel in slaap met de gedachte dat het Chiro bivaklied hier perfect zou passen.
Tijdens die nacht werd duidelijk dat zelf draaien op een dun matje niet meer lukt. Ik heb twee keer Annelies geroepen om mee te helpen, héél confronterend… Wat een kut ziekte

Woehoe, uitgerust wakker worden voor de wekker, een zaligheid ! Na een tas koffie kregen we een uitgebreide uitleg over de verzorging en voeding van de aanwezige viervoeters. Vervolgens was ’t aan ons: stront rapen, eten geven, kammen, water vullen. Na de hondjes kwam een geitenwollen sok yoga geven… Adem in, hou vast… Én, (je raadt het nooit) adem uit. Wees één met de natuur, neem elk geluid in je op (ook de voorbij scheurende auto’s ?) Sluit de ogen en laat alles los. (Maar dan in’t Frans)

Met propere chakras was’t aan ons. Ik ga hier samenvatten: het ontbijt was meestal iets granola-achtig met melk, yoghurt en fruit. Soms ook gewonnen brood én zelfs een keertje koffiekoeken! Een (sloot) koffie zorgde voor de afwerking.

Er werd afgewassen (in een teil met water dat opgewarmd werd op een glasbekken). Tanden werden gepoetst, de wc werd bezocht, zonnecrème werd gesmeerd – buiten alle verwachtingen in was het enorm mooi weer. Als iedereen klaar was, vertrokken dezelfde teams als de dag ervoor. Het enige verschil voor het onze was dat Nico en Annelies wisselden van plaats. ik had deze oplossing al bedacht en voorgesteld, maar ze hadden het niet gehoord… Het jammere is dat dit – in het normale leven – constant gebeurt, en daarom hou ik dikwijls gewoon mijn mond.

De tocht was veel minder zwaar maar langer en mooier dan het testje de vorige dag. We stapten een heel stuk langs de oevers van de Seine, langs eindeloze vergezichten en juist bewerkte akkers. Onze middag pauze werd gehouden aan een waterbron waar de vrouwen van het dorp vroeger kwamen om hun kleren te wassen. Nu fungeerde het als drinkpoel voor onze trekdieren. Ons bord werd gevuld met kaas, groentjes, brood en een soort paté. Het geperste vlees smaakte een beetje zout en zurig, niet mijn favoriet. Ik wou mijn bord uit beleefdheid leegmaken maar het lukte echt niet. De gedachte aan de gelijkenis met pal of whiskas versterkte mijn afkeer en ik nam nog een beetje stokbrood.

terug in ons kamp stonden gourmet toestellen klaar. Kaas, vlees, groenten, gekookte aardappelen, brood … Vanalles in overvloed. Blijkbaar noemt gourmet raclette als er kaas mee gemoeid is. Ik had opgegeven dat ik geen lactose ging eten of drinken maar vanaf die dag ben ik flexilactosiër (zoals een flexitarier, die enkel vlees eet als het écht lekker is). Een glaasje plaatselijke cider was de ideale afsluiter van deze perfecte dag.

De dag begon zoals gisteren, met Annelies die me naar eigen zeggen een ‘kattenwasje’ ging geven. Met een nat washandje werd ik van kop tot teen gewassen. Koffie. honden verzorgen. Tijdens de yoga ben ik naar de wc geweest. Ook ik was één met de natuur, heb alles los gelaten en kwam helemaal zen terug. In de voormiddag trokken we met de geitensok in het bos om bij te leren over macrobiotiek en eetbare planten. Op zich heel interessant ware het niet dat hij alles op zijn telefoon moest opzoeken, en buiten rozenbottel niet veel vond. Nu lijkt het erop dat ik de zwevende jongen niet kon uitstaan, en dat is ook zo… Nee, natuurlijk niet, hij viel echt goed mee. Maar al mijn alarmbellen gaan af als iemand zo in zijn zaak gelooft dat hij over niets anders kan praten en iedereen wil overtuigen om mee te doen.

Die middag werd het duidelijk: deze tocht was niet enkel een avontuurlijke trektocht met andersvaliden, het was ook een culinaire week. We kregen 7 kazen voorgeschoteld met stokbrood, appels en natuurlijk plaatselijk nat.

In de namiddag stond er terug een lange wandeling met de honden op de planning maar deze ging niet door want – en ik verzin dit niet – het was te warm! Volgens het weerbericht ging het een hele week strontregenen en wij zitten hier zonnecrème te smeren dat het een lust is en de honden moeten in hun kot blijven. We kregen een prachtig verhaal te horen uit de mouwen van Allan geschud. Er was achteraf nog wel een kort uitje in het donker voorzien.

We braken onze tenten na 4 nachten af en namen afscheid van de diertjes, Allan én de wc stoel. Op naar deel 2