Tenerife met U/TURN
Ondertussen ga ik al 11 jaar jaarlijks met project U/TURN op reis. Het doel van de organisatie is om andersvaliden met verschillende soorten beperkingen te laten samenwerken. Een prachtig project dat ervoor zorgt dat vele dingen haalbaar worden. (Zo word ik bijvoorbeeld geduwd door Sven, iemand met een visuele beperking en vertel ik hem waar hij naartoe moet.) Deze tocht was voor U/TURN de 60e reis.
Voor mij is het reeds de 3e keer dat ik deze bestemming aandoe en het werd de beste van de 3! De groep was geweldig en er was meer dan genoeg begeleiding. Het begin liep nochtans niet van een leien dakje. Bij het vertrek naar de luchthaven zat ik niet vast in de speciale driewielrolstoel. De chauffeur (die ik niet bij naam noem:)) was de straat nog niet uit of ze remde snoeihard zonder aanleiding. Ik werd uit de rolstoel gekatapulteerd en had extreem veel geluk dat mijn schouder of rug niet geblesseerd werd door de uitstekende ijzers ter bevestiging van de autostoelen.
In Zaventem aangekomen belde ik naar enkele medereizigers die aan kwamen lopen en mij terug in de rolstoel hielpen. Ik had een riem meegenomen om me vast te hangen, maar die zat in mijn bagage.
Voor mensen die niet kunnen stappen, is er assistentie voorzien op de luchthaven. Deze mensen zetten je dan op een smallere rolstoel die door het gangpad van het vliegtuig kan rijden. Dat is niet zozeer de instelling van U/TURN. Ze dragen mij altijd, en zeker als Sven mij draagt, is het echt wel speciaal. Ik moet hem dan altijd wijzen op de trapjes of andere mensen in het vliegtuig.
Een tweede opvallend ‘probleem’ was dat we na een half uur op het vliegtuig nog altijd niet opgestegen waren. De piloot liet ons weten dat er een technisch probleem was en dat er meer kerosine moest meegenomen worden. Dit moest mee in het bagageruim en daardoor konden er minder valiezen mee. Er werd wel afgeroepen dat de rolstoelen voorrang kregen. Er werd ons ook beloofd dat de bagage de dag nadien zou toekomen. Ik had gelukkig mijn medicatie in mijn handbagage gestoken en vond het dus helemaal niet zo erg.
Twee uur later dan voorzien, na een vlucht van 4uur, kwamen we aan in het mooie weer. Zoals verwacht was er maar één valies van ons mee. Het was dan nog van het kleinste meisje, dus kledij doorgeven was er niet bij :). Op alle reizen van U/TURN heb ik al vaak slecht weer gehad, zo vaak dat de organisatie denkt dat er een vloek op mij rust. Bij deze is hij verbroken. Omdat we gingen kamperen en daarvoor onze slaapzak en matje nodig hadden, moest Julie snel een herberg boeken voor de 1e nacht. In die jeugdherberg moest ik nog naar het toilet, en het viel me op dat ik moeite had om te blijven zitten, zo zonder steunen naast het toilet. Dat is natuurlijk niet zo uitzonderlijk want thuis heb ik bijna overal steun aan mijn rug.
Die avond hadden we een beetje gedronken en moest ik Sven naar het strand leiden. Plots kwamen we aan een trap die ik niet meteen gezien had. Na 3 treden waren er gelukkig enkele mede-feestneuzen die ervoor zorgden dat ik niet wederom de grond kuste. Ik zat nog altijd niet vast want de riem in mijn bagage was nog in Brussel 🙂
De eerste nacht was echt een ramp. Mijn benen en voeten deden pijn. Pas toen ik tegen de ochtend aan Tessa vroeg om mijn schoenen aan te doen, heb ik geslapen.
De dag nadien was mijn valies toegekomen, samen met 6 andere. Zoals gepland ging de eerste wandeling door. Het werd een stevige tocht, de stevigste van allemaal. Met enkele serieuze afdalingen en een pad bezaaid met rotsen.
Normaal ging Peggy mee als persoonlijk begeleidster, maar zij moest geopereerd worden waardoor ze niet mee kon. Ik wou normaal niet meegaan, omdat je niet zomaar iemand kan meenemen om te helpen (de WC is een tuinstoel met een gat in, dus je moet elkaar al heel goed kennen :)). Na lang nadenken vond ik in Frederieke de ideale vervangster. Die tweede avond sliepen we in tenten terwijl de mensen zonder bagage nog op hotel zaten. We waren trouwens met 22 mensen.
De tweede nacht was geweldig goed! Frederieke lag naast mij en heeft me wat geholpen om mijn benen beter te leggen. Tegen de morgen lag mijn valies onder mijn benen. We dachten hiermee de oplossing gevonden te hebben… Helaas. Het slapen was nog altijd een probleem, zelfs zo hard dat ik overdag soms mezelf niet kon zijn. De rest van het verslag gaat niet chronologisch zijn, enkel een samenraapsel van de belangrijkste momenten.
We zijn twee keer te voet op onze slaapplaats aangekomen, maar de andere dagen volgde er een busrit. Er is geen lift op de bus, dus draagden ze mij altijd. De eerste beschikbare plaats om te zitten, is de plaats achter de chauffeur. Ofwel namen ze mij op de rug, ofwel nam iemand mijn bovenlijf en iemand anders mijn benen. Geen idee waarom maar de tweede methode is veel pijnlijker. Sven, die eigenlijk een enorme beer is, was de enige die erin slaagde mij op zijn rug te nemen. Aangezien hij vertrokken is met gescheurde gewrichtsbanden aan de enkel, lukte dit niet altijd voor hem.
Frederieke had op voorhand gezegd dat ze elke keer als ik viel een foto ging nemen. Heel straf maar ik ben buiten de eerste dag niet gevallen. Daarom heeft ze maar een foto genomen van een moment dat er het meeste op trok.
Na dag vier waren alle valiezen toegekomen trouwens. Maar ondertussen had u/turn al serieuze kosten gemaakt: tandenborstel voor iedereen, een familie bus zonnecrème en enkele slaapzakken en matjes. Om maar te zwijgen over de t-shirts, kousen en ja ook boxershorten uiteraard. Twee dagen met dezelfde short lukt maar vier dagen is een beetje teveel van het goeie. Ze gaan wel proberen om de gemaakte kosten te recupereren bij Tui.
Normaal ben ik zelf altijd een plakker die pas gaat slapen als alle drank op is, maar door de slechte nachten is dit enkele keren echt niet gelukt. Omdat de groep zo leuk was ging iedereen dan ook pas heel laat slapen. We hebben vier dagen rondgetrokken maar de laatste 2 dagen hebben we de touristenkaart getrokken. In de voormiddag zijn we een tocht op zee gaan maken met de kajak. Aangezien ik geen of toch heel weinig rompstabiliteit heb lag ik neer in de kajak. Mijn benen hingen met velcroband aan elkaar vastgemaakt. Rob was op zijn eentje aan het varen. Frederieke plaagde me altijd, en nu was dat zeker ook het geval. Ze gooide met haar peddel water over mij. Als ik koud water over mij krijg trekken alle spieren samen. En zonder de goede reflexen van Rob lagen we al in het water voor we de haven uitgevaren waren. Even later lag er een ander koppel in het water, wat het leven van de gids een jaar gekost heeft. Rob moest plassen en vroeg aan de gids of we ook even in het water mochten, niet dus… Na gezamenlijk overleg maakte hij mijn band los en lieten we ons in het water vallen. De gids kwam toegesneld en ik werd in de boot getrokken. Toen hij de band zag liggen riep hij verontwaardigd: ‘You guys planned this’. Zijn goedkeurend lachje achteraf stelde ons gerust. Het was mooi om te zien dat de gidsen op den duur ons niet meer zagen als een hoopje gehandicapten maar als avonturiers die wel iets kunnen verdragen.
Ik had geschreven dat mijn medicatie in de handbagage zat, maar aangezien de potjes opengegaan waren en er een gat in mijn rugzak zat had ik veel minder pilletjes dan normaal. Ik relativeer veel, en zo gebeurde het nu ook: “een paar pilletjes minder, zo’n vaart zal het niet lopen…” maar eigenlijk was dit waarschijnlijk één van de redenen dat ik niet goed sliep en zodoende niet presteerde ’s avonds zoals anders.
Mijn vaste begeleidster, Annelies, kon ook niet mee omdat ze naar Trier ging wandelen met vriendinnen. Via whatsapp liet ze in een groepje weten dat het regende in Duitsland. Toen ze het nogmaals melde heb ik onderstaande foto gestuurd… er zijn ook al wolken bij ons.
Na een mooie wandeling door de bossen, maakten we de mooiste busreis van de week!
We reden door de bergen met de zee als achtergrond. Ik heb hierbij een foto gezet. Elk klein weggetje dat je erop kan zien, hebben we met de bus genomen. Zoals altijd zat ik net achter de chauffeur, de bus is meermaals moeten stoppen en terug achteruit moeten rijden om een bocht te nemen. Als hij een auto passeerde, deed de chauffeur teken waar de automobilist moest staan zodanig dat de bus door kon. Ook al was ik moe, slapen zat er niet in om dat ik de stress van de man voor mij voelde! Hij zette ons veilig af in een bananenplantage.
De laatste nacht sliepen we terug in dezelfde herberg als de eerste nacht. Ik merkte op dat het veel eenvoudiger was dan de eerste nacht om te blijven zitten zonder steun op het toilet. Ik word op deze reizen toch wel echt gestimuleerd om mijn rompstabiliteit te verbeteren.
De laatste dag kregen we nog de kans om een zwemmetje in de zee te doen. Ik was van de deelnemers de enige die dit wou. Omdat er te veel golven waren, mocht de drijvende rolstoel (die ik vorige keer probeerde) niet in zee. Een band mocht dan weer wel. Rob en Sven namen me mee in het water en gooiden mij in de golven.
Wel een leuk gevoel zo meegaan op de golf terwijl ik op de band zat. Na ons avontuurtje draagden ze mij met band en al onder de douche en daarna met mijn natte boxershort in de rolstoel. jullie vragen jullie nu af waarom ik schrijf dat ik met mijn natte onderbroek in de rolstoel zat, maar dat is een belangrijk ezelsbruggetje naar het volgende verhaaltje.
Mijn eerste grote reis met u/turn was Nicaragua elf jaar geleden. Toen heb ik mij een marcelleke gekocht van de beste rum ter wereld. Er is een foto van mij in bloot bovenlijf terwijl ik een cocktail aan een medereizigster geef… Deze foto heb ik nu nagedaan, met het marcelleke aan. Blij te merken dat de elf kilo die er ondertussen bijgekomen zijn, niet enkel aan mijn buik te zien zijn :). De foto is een beetje verpest door het vorige verhaaltje.
