Tenerife met U/TURN
Ondertussen ga ik al 11 jaar jaarlijks met project U/TURN op reis. Het doel van de organisatie is om andersvaliden met verschillende soorten beperkingen te laten samenwerken. Een prachtig project dat ervoor zorgt dat vele dingen haalbaar worden. (Zo word ik bijvoorbeeld geduwd door Sven, iemand met een visuele beperking en vertel ik hem waar naartoe.) Deze tocht was voor U/TURN de 60e reis.
Voor mij is het reeds de 3e keer dat ik deze bestemming aandoe en het werd de beste van de 3! De groep was geweldig en er was meer dan genoeg begeleiding. Het begin liep nochtans niet van een leien dakje. Bij het vertrek naar de luchthaven zat ik niet vast in de speciale driewielrolstoel. De chauffeur (die ik niet bij naam noem:)) was de straat nog niet uit of ze remde snoeihard zonder aanleiding. Ik werd uit de rolstoel gekatapulteerd en had extreem veel geluk dat mijn schouder of rug niet geblesseerd werd door de uitstekende ijzers ter bevestiging van de autostoelen. In Zaventem aangekomen belde ik naar enkele medereizigers die aan kwamen lopen en mij terug in de rolstoel hielpen. Ik had een riem meegenomen om me vast te hangen, maar die zat in mijn bagage.
Voor mensen die niet kunnen stappen, is er assistentie voorzien op de luchthaven. Deze mensen zetten je dan op een smallere rolstoel die door het gangpad van het vliegtuig kan rijden. Dat is niet zozeer de instelling van U/TURN. Ze dragen mij altijd, en zeker als Sven mij draagt, is het echt wel speciaal. Ik moet hem dan altijd wijzen op de trapjes of andere mensen in het vliegtuig.
Een tweede opvallend “probleem” was dat we na een half uur op het vliegtuig nog altijd niet opgestegen waren. De piloot liet ons weten dat er een technisch probleem was en dat er meer kerosine moest meegenomen worden. Dit moest mee in het bagageruim en daardoor konden er minder valiezen mee. Er werd wel afgeroepen dat de rolstoelen voorrang kregen. Er werd ons ook beloofd dat de bagage de dag nadien zou toekomen. Ik had gelukkig mijn medicatie in mijn handbagage gestoken en vond het niet zo erg.
Twee uur later dan voorzien kwamen we aan in het mooie weer. Op alle reizen van U/TURN heb ik al vaak slecht weer gehad. Zo vaak dat de organisatie denkt dat er een vloek op mij rust. Bij deze is de vloek verbroken. Omdat we gingen kamperen en daarvoor onze slaapzak en matje nodig hadden, moest Julie snel een herberg boeken voor de 1e nacht. In die jeugdherberg moest ik nog naar het toilet, en het viel me op dat ik moeite had om te blijven zitten, zo zonder steunen naast het toilet. Dat is natuurlijk niet zo uitzonderlijk want thuis heb ik bijna overal steun aan mijn rug. Die avond hadden we een beetje gedronken en moest ik Sven naar het strand leiden. Plots kwamen we aan een trap die ik niet meteen gezien had. Na 3 treden waren er gelukkig enkele mede-feestneuzen die ervoor zorgden dat ik niet wederom de grond kuste. Ik zat nog altijd niet vast want de riem in mijn bagage was nog in Brussel 🙂
De eerste nacht was echt een ramp. Mijn benen en voeten deden pijn. Pas toen ik tegen de ochtend aan iemand vroeg om mijn schoenen aan te doen, heb ik geslapen.
De dag nadien was mijn valies toegekomen, samen met 6 andere. Zoals gepland ging de eerste wandeling door. Het werd een stevige tocht, de stevigste van allemaal. Met enkele serieuze afdalingen en een pad bezaaid met rotsen. Gelukkig had Julie nog enkele riemen over om me vast te hangen.
Normaal ging Peggy mee als persoonlijk begeleidster, maar zij moest geopereerd worden waardoor ze niet mee kon. Ik wou normaal niet meegaan, omdat je niet zomaar iemand kan meenemen om te helpen (de WC is een tuinstoel met een gat in, dus je moet elkaar al heel goed kennen :)). Na lang nadenken vond ik in Frederieke de ideale vervangster. Die tweede avond sliepen we in tenten terwijl de mensen zonder bagage nog op hotel zaten. We waren trouwens met 22 mensen.
De tweede nacht was geweldig goed! Frederieke lag naast mij en heeft me wat geholpen om mijn benen beter te leggen. Tegen de morgen lag mijn valies onder mijn benen. We dachten hiermee de oplossing gevonden te hebben… Helaas. Het slapen was nog altijd een probleem, zelfs zo hard dat ik overdag soms mezelf niet kon zijn. De rest van het verslag gaat niet chronologisch zijn, enkel een samenraapsel van de belangrijkste momenten.
Frederieke had op voorhand gezegd dat ze elke keer als ik viel een foto ging nemen. Heel straf maar ik ben buiten de eerste dag niet gevallen. Daarom heeft ze maar een foto genomen van een moment dat er het meeste op leek 🙂
Mijn eerste grote reis met u/turn was Nicaragua elf jaar geleden. Toen heb ik mij een marcelleke gekocht van de beste rum ter wereld. Er is een foto van mij in bloot bovenlijf terwijl ik een cocktail aan een medereizigster geef… Deze foto heb ik nu nagedaan, met het marcelleke aan. Blij te merken dat de elf kilo die er ondertussen bijgekomen zijn, niet enkel aan mijn buik te zien zijn 🙂
Na dag vier waren alle valiezen toegekomen trouwens. Maar ondertussen had u/turn al serieuze kosten gemaakt: tandenborstel voor iedereen, een familie bus zonnecrème en enkele slaapzakken en matjes. Om maar te zwijgen over de t-shirts, kousen en ja ook boxershorten uiteraard. Twee dagen met dezelfde short lukt maar vier dagen is een beetje teveel van het goeie.
Normaal ben ik zelf altijd een plakker die pas gaat slapen als alle drank op is, maar door de slechte nachten is dit enkele keren echt niet gelukt. Omdat de groep zo leuk was ging iedereen dan ook pas heel laat slapen. We hebben vier dagen rondgetrokken maar de laatste dag hebben we de touristenkaart getrokken. In de voormiddag zijn we een tocht op zee gaan maken met de kajak. Aangezien ik geen of toch heel weinig rompstabiliteit heb lag ik neer in de kajak. Mijn benen hingen met velcroband aan elkaar vastgemaakt. Rob was op zijn eentje aan het varen. Frederieke plaagde me altijd, en nu was dat zeker ook het geval. Ze gooide met haar peddel water over mij. Als ik koud water over mij krijg trekken alle spieren samen. En zonder de goede reflexen van Rob lagen we al in het water voor we de haven uitgevaren waren. Even later lag er een ander koppel in het water, wat het leven van de gids een jaar gekost heeft. Rob moest plassen en vroeg aan de gids of we ook even in het water mochten, niet dus… Na gezamenlijk overleg maakte hij mijn band los en lieten we ons in het water vallen. De gids kwam toegesneld en ik werd in de boot getrokken. Toen hij de band zag liggen riep hij verontwaardigd: ‘You guys planned this’. Zijn goedkeurend lachje stelde ons gerust. Het was mooi om te zien dat de gidsen op den duur ons niet meer zagen als een hoopje gehandicapten maar als avonturiers die wel iets kunnen verdragen.