Fietsweek en drooglegging

Tegenwoordig fiets ik elke week ongeveer 10u, dus ben ik beter getraind dan ooit tevoren. Toen ik zag dat U/Turn een fietsmidweek plande, wou ik er zeker bij zijn.

Frederieke ging mee als mijn persoonlijke begeleidster. We zijn al 16 jaar bevriend van een vroegere vakantie naar Arnemuiden. Tijdens een etentje 2 maanden geleden zei ze tussen de soep en de patatten dat ze nog enkele dagen verlof had vrij staan. De plannen om samen deel te nemen waren geklonken.

Er was gepland om dinsdagochtend van Mol naar Beringen te fietsen (50km). Ter plaatse gingen we nog een lus fietsen van 50 km. Logeren deden we 3 nachten in Hoeve Genemeer. Er was een bezoek aan de mijn site van Beringen voorzien. .

Ik was dan wel ingeschreven maar ik twijfelde heel hard of ik met de aankoppelhandbike (5de wiel dat aan mijn rolstoel bevestigd wordt) of de ligfiets zou gaan. Er zijn bij beide voor- en nadelen. De ligfiets is niet elektrisch, maar wel ergonomischer en leuker om mee te fietsen. Als het regent, ben ik helemaal kletsnat omdat ik hierin geen regenkledij kan ‘aandoen en er geen spatborden zijn. Het water komt dus helemaal over me heen. Een ander nadeel bij de ligfiets is dat ik 3 mensen nodig heb voor de transfer te maken. Bij de aankoppelhandbike kan ik een regenpak aantrekken en heb ik mijn elektrische ondersteuning. De twijfel ging door tot de dag van vertrek en uiteindelijk heeft er één gedachte de doorslag gegeven: “ge zijt toch geen platte zjat zeker, mietje!”.

Door het drukke verkeer kom ik te laat aan het vertrek. Iedereen is er al en ze wachten op mij om te verstrekken De ligfiets wordt snel in elkaar gestoken (om in de auto te kunnen moeten de achterste wielen en de stootbar eraf) en we vertrekken! Al snel merk ik dat de stootbar en mijn rem een beetje slepen. Bij de eerste berg af merk ik dat de fiets nog altijd beter bolt dan die van de 15 andere deelnemers… zo erg zal het dus niet zijn, bedenk ik mij en trap gewoon verder.

We komen op het jaagpad, het miezert en onder de eerste brug begint iedereen zijn jas aan te doen. De schattige druppeltjes worden groter en groter en even later gaan we zwijgend door de gietende regen verder.

Toen we na 15 km aan de lunchplek kwamen, leek het of we al meer dan de helft van de fietsrit deden. Niet dus!

Tijdens het eten krijg ik droge kleren en gaan de hemelsluizen toe. Het blijft gelukkig droog voor de rest van de dag. Tegen de avond komen we aan in Beringen. Dood op en mijn schouders schreeuwen om rust… het afremmen is blijkbaar toch erger dan verwacht…

In het aangepaste verblijf kon ik na het eten even opwarmen in een bad en zo was ik klaar voor een gezellige avond. Dat is echt wel een voordeel van het vele trainen… De recuperatie snelheid

Slapen is altijd moeilijk, zeker op verplaatsing. Ik wil natuurlijk overal kunnen blijven slapen, het leven wordt wel heel beperkt als je alleen maar thuis zou kunnen slapen. De eerste nacht heb ik elk uur gezien omdat mijn benen en schouders pijn deden.

‘Rustdag’

We gingen te voet naar de mijnsite voor een rondleiding. Daar aangekomen, terug in de gietende regen, keek de verantwoordelijke ons vragend aan. De site was volgens hem immers totaal niet rolstoel vriendelijk…door gebouwen en op trappen. Ik ben al gewend om zo’n dingen te horen en rechtsomkeer te moeten maken. Dat was buiten U/turn gerekend. Ik werd op elke trap gedragen en elk obstakel werd overwonnen. Dat op zich is voor mij al gewoon geworden, maar dat mag het eigenlijk niet zijn… Zo waren de gidsen helemaal sprakeloos want ze hadden zulke dingen nog nooit gezien. De rondleiding was een echte aanrader voor iedereen. Als je dus ooit een activiteit in Limburg zoekt…

’s Avonds was er geen activiteit voorzien en daar kon ik dankbaar gebruik van maken om een dutje te doen in de zetel met een glaasje wijn in de hand.

Frederieke rolde een donsdeken op en legde het onder mijn benen tijdens de nacht. De oplossing blijkbaar!

Ik was volledig in orde voor de 2de fietsdag: de schouders oké, de stootbar en de remmen sleepten niet meer en het regende niet. Woehoe! Er was een rondje van 50 km voorzien, wat toch normaal gezien geen probleem mag zijn op een hele dag. De eerste 10 km waren inderdaad een pleziertochtje. Tot …

De kabel van mijn versnellingen loskwam. Dit is het enige wat aan mijn fiets elektronisch werkt. Lang leve de technologie! Ik moest dus nog 40 km verder zonder verzet. Door de vele veldwegen en putten sleepte de rem terug. Kmoet er niet echt een tekeningetje bij maken: weeral pertotal!

Na wederom een badje en eten was de innerlijke mens terug aangesterkt en klaar voor de whisky-tasting. Hoeve Genemeer (de plaats waar we logeerden) is 1 van de 24 meest aangepaste huizen in Vlaanderen en toch is het handiger om bij mij thuis een bad te nemen en te slapen. Maar nogmaals, ik wil absoluut niet thuis blijven voor de gemakkelijkheid.

Bruno, die de tasting kwam geven, had op voorhand gezegd: “we gaan proeven en niet dronken zijn”. Dit was onze laatste avond en ik had niets gepland op vrijdag. Dus ging ik mij niet inhouden :). Ik zal niet te veel uitweiden, maar de voorspelling van Bruno is niet uitgekomen.

Vrijdag werd een dag om te bekomen. Zaterdag was er een rondleiding in de brouwerij van de Konick (van het bolleke) met aansluitend een proeverij.

• 

Er volgden die week nog enkele feestjes waarbij er net iets teveel gedronken werd. Ik raakte maar niet uitgerust en daarom heb ik beslist om een maandje niet meer te drinken. We gaan dus niet voor “movember” of “no nut november”, maar voor een vervroegde “tournée minerale”. Terwijl ik dit schrijf is het al dag 3, woehoe :).

Nee serieus, alle gekheid op een stokje, ik ben ervan overtuigd dat plezier maken heel belangrijke is voor de mentale en de fysieke gezondheid. Ik ga niet stoppen maar minderen. Zoeken naar een balans tussen plezier, training en onthouding is niet makkelijk, maar dat is uiteraard een goede uitdaging voor iedereen… Enkel de gevolgen zijn net iets groter voor mensen met een spierziekte.