Eindelijk…

Het is al belachelijk lang geleden dat ik nog iets laten horen heb. Elke keer opnieuw denk ik : “Als het regent, schrijf ik wel weer iets” maar het blijft goed weer :). Zo gaat het ook bij het zwemmen. Normaal ga ik elke week, maar bij mooi weer wordt het meestal vissen of fietsen.

De zomer was zoals hij in mijn hoofd moest zijn: zon, fietsen, vissen, bbq’en en af en toe een optreden of een avondje gaan drinken met de vrienden.

Er is toch één week waar ik meer wil over vertellen: ik was uitgenodigd door de ride ataxia in Eindhoven (dat is een fietstocht om geld in te zamelen voor onderzoek naar een geneesmiddel tegen mijn ziekte. De tocht is georganiseerd door lot genote en vriendin Marieke). Twee jaar geleden was ik ook ter plaatse. Toen ben ik met de aankoppelhandbike terug naar huis gereden na afloop. Dit jaar wou ik ook iets speciaals doen… Lang moest ik hier over niet nadenken. Het plan werd een tocht door Nederland van camping naar camping. Ik voorzag elke dag 1 activiteit zoals vissen (uiteraard 🙂 ) , handbiken (mijn ligfiets was mee) of gewoon genieten van de rust, de natuur of mijn hondjes (die waren gelukkig ook mee).

Er waren 17 vrienden die afwisselend mee gingen. Er zijn veel dingen die ik niet alleen kan… Voor die dingen wil ik niet rekenen op één en dezelfde persoon. Het moet immers vakantie blijven voor iedereen.

Ik had een groot veldbed voor mezelf gekocht en had een busje gehuurd bij taxi Hendriks. (Met rolstoel lift)

De eerste dag was vooral inladen en iets na de middag reden we naar Zeeland. Ik ga hier niet alle details neerschrijven. Indien je die wel wilt weten, gaan we wel eens iets drinken :). Dinsdag fietsten we rond het Veerse meer. De korte bochten en de venijnige korte klimmetjes zorgden ervoor dat ik 5 uur onderweg was voor de 54,5 km.

Verkeerd rijden en draaien met zo een lange fiets zal er ook wel voor iets tussen zitten. Ik was stevig kapot die avond maar juist door de afwisseling van begeleidende vrienden kreeg ik altijd weer een boost.

De derde dag, woensdag, is wél een dag waar ik details over ga melden. Ik had een boottocht geregeld via een forum op facebook met Nederlandse roofvissers. Peggy reed met de camionette van Zeeland naar de Biesbosch. 30 km verder hadden we afgesproken met Bart.

We vertrokken op de Maas en zouden vooral trollen (traag met de boot varen terwijl er een kunstaas achter de boot hangt. Door de druk van het water lijkt dit aasje op een levend visje. De roofvissen bijten hiernaar en blijven aan de haak hangen). Deze manier van vissen deden we omdat ik niet goed meer kan uitgooien. In en uit de boot geraken leek mij het grootste probleem maar uiteindelijk was er altijd volk genoeg.

We waren nog maar net uit de haven en Peggy begon enthousiaste kreetjes uit te brengen. Ze had al beet en aangezien ze nog nooit gaan vissen was, wist ze ook niet hoe ze de molen moest bedienen :). De vis was weg, en dit scenario herhaalde zich drie keer. We waren op dat moment nog maar 5 minuten weg! Ik zei dat ik aan de verkeerde kant van de boot zat (Peggy viste naar de oever toe). Bart zei dat dit inderdaad een aandeel is, maar niet altijd. Zijn woorden waren nog niet koud, of er knalde een snoek op mijn nepvisje.

Ik heb nog nooit zo een sterke snoek gehad. Dat komt blijkbaar omdat een vis uit de rivier sowieso sterker is. Na die snoek volgden er nog veel grote baarzen waaronder verschillende vissen van meer dan 40 cm, met als uitschieter een persoonlijk record van 49 cm!

Als je weet dat een baars maximaal 53 cm kan worden, kan je je inleven in onze euforie. Peggy snapte onze oerkreten niet. ‘Oe, die snoek was toch groter ? …’ 🙂

Op het einde van de visdag was Peggy volleerd en zorgde zij voor de kers op de taart: ook een baars van 49 cm!

Twee records op een dag, en wie kan er zeggen dat zijn eerste vis ooit zo een pracht exemplaar is? We vaarden na 4 uur terug binnen en hadden meer dan 10 roofvissen… Daar doe ik in België een heel jaar over !

Oke, tot zover de details :).

Donderdag deden we een boottocht door natuurpark de Biesbosch.

Die avond zorgden Jasper en ik voor een aanpassing in mijn strava-grafiek. Sinds mijn val einde mei ben ik elke week 10 km meer aan het fietsen. Tijdens de vakantie moest ik 140 km doen.

Vrijdag ging ik met Yannick vissen op een vijver met grote karpers, steur en meerval. De vijver viel een beetje klein uit en van een natuurlijke omgeving was er niet echt sprake. De vijver had wel een heel mooi bestand van grote sterke vissen. Ik heb nooit langer dan 10 minuten moeten wachten op een beet en de vissen zorgden stuk voor stuk voor een half uur amusement.

• 

• 

• 

Zaterdag waren we iets later dan verwacht aangekomen voor de ride. Dat komt omdat we ’s avonds nog gaan eten waren met enkele lotgenoten. Kamperen kost voor mij ook gewoon veel tijd. Na de tocht van 17 km was er nog een gezellig samenzijn met lotgenoten over de landsgrenzen heen.

Normaal ging ik ’s avonds als afsluiter nog feesten in West-Vlaanderen. Er waren niet veel vrienden geïnteresseerd (we worden blijkbaar allemaal oud 🙂 ) Na de beslissing om niet te gaan, kreeg ik mijn klop. De week was blijkbaar toch zwaar geweest. Al kunnen de pintjes na de fietstocht er ook wel voor verantwoordelijk zijn.

Het werd een geslaagde week en ik wil iedereen dan ook bedanken om erbij te zijn of te helpen.

Na deze week is het zeker dat er volgend jaar terug een uitdaging komt, al zal deze terug iets meer gericht zijn op het sportieve. Mijn trainingen gaan nu beter dan 5 jaar geleden… Dat kan wel tellen voor een progressieve ziekte. De meeste handelingen in mijn leven gaan beter naar mate de conditie toeneemt. Een uitzondering voor deze regel is jammer genoeg mijn spraak. Julie schrijft dit bericht terwijl ik dicteer, en soms lijkt het wel of ik een andere taal spreek :).