Great breweries marathon ’23

De afgelopen tijd heb ik gemiddeld 10 uur per week op mijn handbike gezeten. Neem daarbij de fitness, het zwemmen, stappen bij trainM en het fietsen op de hometrainer en je snapt dat ik even alles op alles gezet heb voor de eerste uitdaging van 2023.

Mijn buurman en jeugdvriend Moerri, hielp me om 7:45 in de fiets en we vertrokken voor 9 km naar de start. Terwijl dat hij mijn rugnummer ging halen, zette ik mij in het goede startvak (3:15 uur ging ik er ongeveer over doen. Dat lijkt lang maar 20% van de wegen is onverhard).

Stipt om 9:30 kwam de start. Alles verliep veilig maar ik kon niet doorrijden. Misschien had ik toch helemaal vooraan moeten starten … Lang kon ik daar niet over nadenken, want al snel was daar de eerste veldbaan. Ik probeerde de bulten en putten te vermijden, maar wou ook zeker geen lopers raken. Het was moeilijk om die groep van 3 uur 15 te volgen daar, het lukte nog net …

het asfalt kwam in zicht juist na het bordje van 3km. Er was nog één bocht naar links te gaan. Mijn bochten naar links zijn niet zo goed, dus ik moest mij concentreren. Er was een dikke borduur … En dat vond mijn voorwiel niet zo leuk …

Na 15 minuten zat het plezier er op voor mij. Een serieuze kap in mijn tube. Maanden voorbereiding en dan zo een dom einde.

Er zat niets anders op dan rustig naar huis te fietsen, het was immers maar 13 km. Dat blijkt dus echt heel ver op een lekke band in de regen🙈.

na een warm bad was de teleurstelling een beetje weg en kwam Annelies. Mijn nicht en haar beste vriendin deden ook mee met de wandel marathon en ik wou hen steunen en zien toekomen. Ondertussen scheen de zon. Het is misschien autisme, geen idee, maar ik wou absoluut met de fiets gaan zodat ik toch mijn kilometers had. Met een duveltje in de hand zagen we hen toekomen.

Terug in vorm zijn is een gelukzalig gevoel, en dat was er niet geweest zonder doel. Het uitrijden zou natuurlijk leuker geweest zijn maar een lekke band kan nu eenmaal gebeuren.