Zomer 2024

De vakantie is belachelijk druk geweest. Vandaar weinig berichtjes. Alleen maar goed, zeker? … Momenteel zijn we hier ook aan het multitasken.
De vislijnen liggen in het water terwijl ik dicteer wat Koen moet typen.

De tijd om mezelf te bewijzen en te tonen dat het leven vanuit een rolstoel toch aangenaam kan zijn, is al wel even voorbij.
De focus ligt nu op tonen aan lotgenoten wat er nog mogelijk is. Ondertussen wil ik me wel blijven amuseren uiteraard.

Ik ben in juni me u/urn naar de Hoge Kempen geweest. Het was een vakantie die eigenlijk helemaal niet verliep zoals de meeste vakanties via deze vzw uit Antwerpen . We sliepen de hele tijd op één plaats en in bedden (i.p.v. tenten).
Er was een echte WC (i.p.v. een tuinstoel met een gat erin). Tijdens deze vakantie ben ik verjaard. Het was de langste verjaardag ooit, letterlijk, qua uren bedoel ik dan.
’s Morgens vroeg vertrokken we op wandel tocht en ’s avonds was er een Porto tasting met aansluitend een feestje. Een dag om niet snel te vergeten. Ook omdat ik tijdens de tocht omver gevallen ben in het slijk. Frederique, mijn persoonlijke begeleidster, deed wat ze beloofde aan het begin van de vakantie: “Ajje valt, trek eerst ne foto, en dan pas help ek.”

Dit was voor mij een ideale vakantie.
Ik heb dan ook besloten een reis met meer luxe jaarlijks op te nemen in het programma.

Nu we het toch over vakanties hebben: dankzij heel veel spelingen van het lot ben ik met mijn oud leider van de chiro Erwin en zijn vrouw Els tien dagen gaan kamperen in Frankrijk, tussen Bordeaux en Toulouse.
Ik had zelf een busje van Taxi Hendrickx gehuurd en een mobiele tillift meegenomen van Handi-Move. Ik sliep in het busje, niet zo ver van het sanitaire gebouw.
We zijn redelijk vaak gaan vissen omdat er op de camping een groot meer was en omdat het mijn grootste hobby is uiteraard. Erwin is geen visser maar bleek een goede leerling te zijn.

Omdat ik mijn zorgbehoefte graag een beetje splits, had ik ook afgesproken met een heel goede vriend, Jasper. Hij zou enkele dagen afkomen.
Maar na acht uur rijden, op twee uur van de bestemming, is zijn camionette in panne gevallen en was hij genoodzaakt met de trein terug te keren. Heel jammer voor hem en voor mij.
Maar ook voor Erwin en Els die me nu constant moesten helpen en zo zelf minder vakantiegevoel hadden. Ze zeiden dit niet, maar toch…

Guy Cavillot, de eigenaar van de camping, ken ik omdat hij de oprit gelegd heeft bij me thuis. Het was voor hem het eerste jaar na de omschakeling van job.
Ik had hem gezegd dat ik graag eens had willen zwemmen in het meer maar dat het voor mij heel moeilijk geworden is om in en uit de rolstoel te geraken. Hij ging dat regelen!
De dag nadien stond hij om 16u stipt klaar met zijn heftruck. 🙂 Gelukkig kon ik rekenen op enkele bekenden om me in het water te gooien.
Met zijn speedboot trok Guy me in een band rond door het water … of toch, dat was de bedoeling. De band ging altijd onder water, waarop Guy de gas loste.
Na een tijdje heb ik gezegd: “blijf maar gas geven, ik houd het koord wel vast.

Ik werd, volgens plan, uit de band getrokken en ging een paar seconden onder water terwijl ik mijn adem inhield.
De boot werd afgeremd en ik kwam door de reddingsvest terug boven. Dat goedkope onding van de Decathlon was helemaal omhooggeschoten en ik lang op mijn buik met mijn hoofd in het water. Dat was uiteraard niet volledig volgens plan.
Het kostte me heel wat moeite om me te draaien en ik wil dan ook de omstaanders excuseren van de stress die ik hen bezorgd heb. 🙂

Guy kwam met een andere oplossing.
Kijk maar even en geniet van de omgeving.

Tijdens deze vakantie ben ik ook een keer gevallen met het brommertje.
Er is geen foto van want ik had teveel pijn aan mijn vingers op die moment. Deze vakantie was de max. Ik hou van water!
Maar we moeten eerlijk zijn: ik ben te vergevorderd voor zo’n vakantie.
In augustus was ik op reis met Samana. We zijn met Sailwise op de Waddenzee gaan zeilen. Een hele belevenis! De boot was een tweemaster van 35 meter lang.
Een platbodem, gemaakt om te varen op ondiepe wateren. Door het spel van eb en vloed zijn we een paar uur op de bodem van de Waddenzee gestrand.
Ik heb met mijn brommertje over de bodem van de zee mogen en kunnen rijden. Er zijn niet veel mensen die dat kunnen zeggen, denk ik.
Op de boot was er een lift om van het bovendek naar de slaapvertrekken te gaan. Elke avond legden we aan maar we sliepen wel altijd aan boord.
En “we”, dat zijn trouwens drie mensen van Sailwise, enkele vrijwilligers en zeven mensen in een rolstoel. Aan boord zijn twee aangepaste toiletten.
Er waren zelfs twee slaapplaatsen bereikbaar met een tillift. Een echte aanrader, een weekje met de Lutgardina. Uiteraard ben ik die vakantie ook weer eens gevallen.
Ik val zo dikwijls omdat ik zo groot ben en daarom grotere wielen heb dan normaal en mijn rolstoel heel smal is.
Tot nu toe heb ik nooit een letsel gehad maar dat kan natuurlijk zo maar eens veranderen.

Tijdens de vakantie had ik genoeg tijd om de bijeenkomsten voor te bereiden die ik organiseer met Spierziekten Vlaanderen. Die laatste bijeenkomst was trouwens voor iedereen met Ataxie.
Vorige keer hielden we het redelijk theoretisch. Deze keer was het tijd voor puur amusement.
We spraken af aan de Zilvermeerhaven te Mol voor drie tochtjes op het water met het treintje van Crazy Idea. De eerste drie wagonnetjes zijn toegankelijjk met de rolstoel.
Terwijl de ouders, begeleiders en kinderen de rest van de wagonnetjes opvulden. Tijdens de autorit naar daar was ik aan het denken dat ik te weinig activiteit had voorzien.
Helemaal niet waar. We vertrokken om 14u voor het eerste tochtje en voor ik het goed en wel besefte, was het tijd om te eten.
Iedereen moest op voorhand kiezen tussen vier soorten hamburgers. Een dikke hamburger eten is niet makkelijk voor mensen met Ataxie.
Daarom had ik een idee: we maken propere hamburgers. Enkel de hamburger tussen het broodje, de saus en de groenten apart op een bord.
Dit was blijkbaar een goed alternatief; misschien moet de propere burger vanaf nu gewoon op de kaart komen. 🙂