Barcelona met Samana

Door een pijnlijke val met mijn aankoppel handbike op zondag kwam mijn reis in het gedrang. Op een veldweg reed ik door een put en zo ben ik en met mijn schouder op een steen gevallen. Twee voorbijgangers hebben mij recht gezet en ik ben met veel pijn naar huis gereden. Betty, een goede vriendin van mijn moeder, is met mij naar de spoed gereden. Op de foto’s was geen breuk te zien… Waarom deed het dan zo een pijn? Twee dagen later snapte ik waarom:

Rijden met de rolstoel was onmogelijk. De lift kon ik gelukkig wel gebruiken maar niet zelf bedienen. De verpleging en enkele vrienden zijn komen helpen waar nodig. Mezelf draaien in mijn bed of medicijnen nemen ’s nachts lukte op woensdag nog altijd niet… Maar ik ging toch vertrekken want gedachten verzetten gaat beter als je op verplaatsing bent. Daarbij komt nog dat Kris, een goede vriendin sinds mijn eerste reis met u/turn, meeging als mijn persoonlijke begeleiding. Ik zou dus nooit alleen zijn.

Door de omstandigheden en gewoon omdat ik zo ben, had ik niets voorbereid. De weersvoorspellingen bekijken of opzoeken wie er allemaal meegaat is niet aan mij besteed. In de luchthaven aangekomen bleken met 17 te zijn, waaronder 9 deelnemers en 8 begeleiding. In drie kleine groepjes gingen we inchecken. Eigenlijk een heel goed systeem want zo is voor elke groep apart een verantwoordelijke, wat toch veel stress wegneemt bij Magda. Zij was de organisatrice.

De assistentie naar het vliegtuig verliep vlot: er werken mensen in Zaventem die niet anders doen dan mensen met een beperkte mobiliteit te transporteren. Ik werd net voor het vliegtuig in een kleine rolstoel gezet. Één iemand nam mijn benen, terwijl iemand anders mijn bovenlichaam voor zijn rekening nam. Met het rolstoeltje gaan ze naar mijn stoel op het vliegtuig en verplaatsten ze mij tot naast het raampje. Dit is voor iedereen met een beperking zo… Dat hoort bij het veiligheidsprotocol.

Door mijn raampje zag ik dat het regende bij aankomst in Barcelona. Op de luchthaven liep alles vierkant door een staking van het personeel. Toen bleek dat de bus naar het hotel al vertrokken was, en de vervangende bus een technisch probleem had, kwamen we te laat voor het avond eten in het hotel. Dat eten was nooit écht heerlijk te noemen en we moesten ons elke dag opnieuw afjagen om op tijd terug te zijn… Misschien moeten ze voor volgende edities het avondeten laten vallen en gewoon in de stad eten in kleine groepjes. Langs de andere kant is het avondeten wel een ontmoetingsplaats waar iedereen kan vertellen over zijn dag. Niet iedereen van de groep doet immers dezelfde activiteiten

De kamers werden verdeeld. Mijn bed was elektrisch en de transfers deed ik met een mobiele tillift met doek. Kris en ik hadden daar geen ervaring mee… De persoon die ons kwam helpen ook niet… We hebben dus wat zitten knoeien 🙈. Tegen de laatste dag waren we bijna professionals 😅.

Ik ga hier natuurlijk niet dag per dag zeggen wat we gedaan hebben, reisblogs zijn er genoeg. Ik ga het eerder hebben over de toegankelijkheid en de problemen die ik ondervonden heb door mijn spierziekte. Allereerst wil ik het hebben over de mobiliteit… Ongelooflijk!! Heel de stad heeft een proper metro netwerk. De meeste stations zijn toegankelijk. Er is geen opstap van het perron naar de trein. Het was wel even zoeken naar sommige liften en de juiste manieren om te betalen. Tegen het einde ging dit ook perfect. Elke stoep is mooi recht en zonder oneffenheden. Er is bij elke oversteekplaats een hellend vlak. Een café of restaurant heeft meestal een heel aangepaste wc, en een gebouw dat niet toegankelijk is, is uitzonderlijk. Mensen boven 65, rolstoel gebruikers en hun duwers betalen bijna nergens inkom…

Buiten Kris kende ik niemand in de groep. De eerste dag hadden enkele begeleiders het over fietsvakanties… Over de mooiste manier van reizen. 🥰. Ik probeer dan niet over mijn uitdagingen te vertellen, de mens van nu is immers maar een schim van de persoon die ooit naar Compostela of Gibraltar reed. Na een aantal dagen, toen ik de mensen leerde kennen, veranderde dat natuurlijk. Ik ben te fier op die verwezelijkingen om er over te zwijgen…Zo zijn Jelle en ik in 2018 heel de Spaanse kust afgefietst. In elke grote stad namen we een groepsfoto. Het was voor mij dan ook speciaal om de locatie van Barcelona terug te zien.

Naast mijn bed thuis hangen ijzeren handvatten waarmee ik kan ronddraaien. Wanneer mijn voeten pijn doen, ga ik zelfstandig met mijn lift naar de wc. Dit lukte allemaal niet en dus heb ik Kris 3x moeten wakker maken om mij een beetje naar boven te trekken en mijn urinaal te ledigen. Volledig afhankelijk zijn van iemand is niet aangenaam maar het is wat het is. Elke avond nam ze een foto van mijn schouder, een week na de val zeg het er mooist uit 🙄.

De tweede avond speelden we een kaartspel: wiezen. Ik had moeite om 13 kaarten goed te steken en vast te houden. Geert, een andere deelnemer met een halfzijdige verlamming had hetzelfde probleem. We verdeelden onze kaarten en samen speelden we de concurrentie naar huis 😘. Het was mooi meegenomen dat onze humor vergelijkbaar was.

De activiteiten waren dik in orde. Het bezoek aan het voetbalstadium niet meegerekend 😉.

momenteel zijn we vrijdagavond en mijn schouder begint te genezen. Ik kan geen betere plaats bedenken om te herstellen. De juiste plaats maar zeker ook de juiste mensen! 😘

We hadden het onder de deelnemers over veilig en makkelijk koken. De airfryer kwam natuurlijk naar voren. Ik kreeg van Tilly een goede tip die ik gisteren al probeerde: gevulde paprika’s met een hamburger. Een hamburger is immers al gekruid en is juist groot genoeg om te verdwijnen in een paprika. Kaas erover en 20 minuten op 185 graden. In geen tijd heb je zo een gerechtje dat er tijdrovend uitziet… Smakelijk!