Offroad pret 2 + een warm weekend

Mobiliteit is altijd al een groot probleem geweest bij ‘ons’. Met ons bedoel ik iedereen die een vorm van ataxie heeft

Vorige week is mijn transportmiddel toegekomen; het is een fietsje op baterijen dat voor de rolstoel vast gemaakt wordt. Het werkt op dezelfde manier als mijn aankoppelhandbike: twee klemmen worden aan het frame vast gemaakt en je rolstoel wordt een beetje achteruit getild zodanig dat de voorste wieltjes van de grond komen en je dus op drie wielen staat. Het grootste verschil is dat dit wieltje veel compacter is en dat het aanpikken automatisch gaat. Ik kom aangereden met de rolstoel, druk op twee knopjes en de klemmen sluiten zich en de rolstoel wordt opgeduwd. Dit alles neemt nog geen minuut in beslag. Het is dus veel eenvoudiger en gaat me terug in staat stellen het openbaar vervoer te nemen (omdat deze fiets korter en wendbaarder is dan mijn aankoppelwiel).

Alles gaat me nog altijd voor de wind, maar soms heb ik toch terug een slechte nacht waardoor de dagdagelijkse activiteiten moeilijk worden. De laatste weken krijg ik dikwijls te horen dat mijn spraak er zeker niet slechter op geworden is. Mijn voeten zijn beter doorbloed en warmer. De kracht in mijn armen en vingers is terug beter (toch op goede dagen 🙂 ).

Vorig weekend was een heel warm weekend, en nee dan heb ik het niet over de temperaturen. Ik was, met de voorleesbende, gaan voorlezen in een school met Franstalige kindjes. Op aanraden van een vriendin die dit ook doet in Oost Vlaanderen, heb ik een boekje voorgelezen met de titel ‘ de scheve toren van Pisa’. Achteraf mogen de kindjes dan vragen stellen of een trucje doen met Aiki. Elke voorstelling krijg ik wel de vraag hoe oud ik ben en dan mogen ze zelf raden. In de eerste klas werd ik 34 geschat , dan 32 en de laatste klas ging voor 30. Misschien zie ik er op dat moment jonger uit omdat ik iets spannends doe en toch graag doe :).
Zaterdag was er een boekvoorstelling van Glenn. Hij is een jongen uit Maastricht met Ataxie van Friedereich. Hij was aan een boek begonnen omdat hij de mijne gelezen had. Samen met Annelies zijn we naar daar gereden om hem te verassen.
Marieke (een lotgenote uit Eindhoven) was er ook. Heel fier toonde ze mij haar gsm die ook aan een koord rond haar nek hing, zoals bij mij. Dat mensen u beginnen na te doen, geeft zo’n goed gevoel…

Deze winter heb ik vooral aan mezelf gewerkt, maar zeker ook aan nieuwe kleine uitvindingen die mijn leven aangenamer maken op een betaalbare manier. Ik bedenk dan dingen die mijn assistenten of vrienden maken. Zo hebben we een nieuwe versie van het speelgoedje gemaakt (een oude manuele rolstoel die bovenop een hooverboard staat). Zo kan ik over veldbanen rijden maar ook binnenshuis kan ik er goed mee over weg. De gewone rolstoel vooruit bewegen op slechte dagen is niet handig of snel genoeg.
Een ander ding waar veel tijd ingekropen is, is de fitness. Ik kan zelf geen transfers meer doen en gebruik hiervoor een lift op een railsysteem. Met een afstandsbediening rond mijn nek kan ik hiermee zelfstandig naar mijn bed, wc, het bad en op mijn rollen. Op het einde van de rail staat nu de fitness…

Alles is begonnen met een oude rolstoel waarvan ik de wielen haalde. Deze kwam op het einde van de rail op blokken te staan. Overal aan de blokken werden er rekkers voorzien waardoor ik kon oefenen op rompstabiliteit. Al snel bleek dat ik omver viel en ik wou handvaten om mezelf terug recht te duwen. Vandaaruit ging het snel. Omdat we dan toch aan het bouwen waren, maakte ik een 2m hoog frame rond de rolstoel ( open langs één kant zodanig dat de lift er nog door kon). Er werd een fitness toestel met gewichten aangekocht (derde- of nog meerde hands). Joris zorgde voor nog extra aanpassingen en nu heb ik een uniek multifunctioneel fitness toestel.

De lift is dus cruciaal in mijn leven, niet enkel zorgt hij ervoor dat ik alleen kan overleven hier in huis… hij zorgt ook voor een nuttige dagbesteding en verlenging van mijn leven. We kunnen veel zeggen, maar dankzij sport is mijn achteruitgang echt wel binnen de perken gebleven.

Het circuit van Zolder was de locatie voor een tijdrit om de kwalificatie te halen voor de internationale wedstrijden. Dit was de locatie waar ik in 2016 Belgisch kampioen geworden ben. Normaal doen de wedstrijden mij echt niet veel meer maar deze keer pikte het toch :). Ik handbike nog elke dag op de rollen en ga met de hond buiten fietsen als het niet regent. Misschien zien ze mij ooit nog wel eens terug aan de start, wie weet.

Tijdens het pinkster weekend ga ik met Samana naar Barcelona. Dit omdat de reis naar Lapland met Utrun er dit jaar niet inzit. De reis is heel duur en er was nog geen garantie dat ik alles zou kunnen meedoen. Terwijl bij dit schrijven, gaat de reis door… Als ik al die foto’s zie van de mensen die wél mee zijn wringt het bij toch een beetje. Volgend jaar misschien hé.

Een andere uitstap die er aan zit te komen is eind augustus. Ik heb gedurende een week een busje van Taxi Hendriks gehuurd. Het enige dat vastligt is een fietstocht in Eindhoven. Voor de rest maken we er een roadtrip in Nederland van met elke dag een activiteit. Slapen doen we op campings doorheen het land.

Eind januari hebben ze mij van toerisme Antwerpen gecontacteerd voor twee fotoshoots in het Scheldeland (Bij mij dus 🙂 )
We zijn alle musea gaan bezoeken die rolstoel toegankelijk zijn en ook de restaurants onderweg. Goed gegeten! Alles voor de foto :). Binnenkort worden ze gepubliceerd en mag ik ermee naar buiten komen.