Normandië met U/TURN – deel 2

Het eerste deel was spannend en magisch: de groep, het eten, avontuur, … Even een spoiler: het tweede deel was nóg leuker voor mij.

Met de busjes reden we naar een poepchique camping aan de andere kant van het dorp. Daar kwam ons kamp weer helemaal tot leven – in een strak tempo want er kwam regen aan. Net zoals op onze vorige locatie lagen Annelies en ik samen in de grote tent. An lag op een veldbed in de voortent. Terwijl iedereen druk in de weer was met piketten, tentstokken en de bagage voelde ik mij wederom extreem nutteloos. Ik kon niet eens deftig rollen in het gras, laat staan meehelpen. An kreeg haar bed niet opgezet en vroeg hulp aan mij. Aan mij! Met mijn kracht en haar coördinatie is het gelukt. Zo’n kleine dingen kunnen een mooie wending geven aan mijn gemoedstoestand. Bedankt An 😘.

Na het eten, spaghetti, had de regen alweer plaatsgemaakt voor zon. We gingen te voet naar het dorp om daar een dessert te nuttigen. Glex stelde voor dat ik de handbike nam. Graag!

In het heenrijden volgde ik de groep. Met zo een log geval – een mountain handbike zonder elektrische ondersteuning – is het sowieso vermoeiend, ook al rij je enkel tegen stapsnelheid. We deden single tracks langs de maïs, tussen de velden en arriveerden in een stadje aan de Seine waar de tijd al enige decennia stil stond. In het voormalige postgebouw aten en dronken we één keer en de dag was om. We moesten met andere woorden lang wachten op de bestelling.

Onderweg terug stimuleerde blinde Svekke mij om zo snel mogelijk te fietsen. Hij liep achter mij met Karin in de rolstoel. Zalig…da’s mijn ding: natuur,cultuur, sociaal zijn én fysiek diep gaan! Die avond was een douche écht nodig.

Met de busjes reden we naar de startplaats van het kajakken. Ik was ervan overtuigd dat het niet zou lukken om stabiel op een bootje – het was een sit-on-top kayak – te blijven zitten. Na de lunch gingen we toch proberen…er was een smal, vrij hoog zitje. Daarover spanden ze de reddingsvest die ik droeg.

redelijk verbaasd stamelde ik “het voelt veilig en stabiel”.

Glex ging voor de veiligheid achter mij in de boot en na een testje was het goedgekeurd, ik zou meegaan!

Blij als een kindje in een snoepwinkel…de max.

Achter elke bocht verscheen een landschap waarvan elke natuurfotograaf een natte droom zou krijgen. We zagen witte en zwarte zwanen, otters, reigers,… Op rustige stukken kon ik meeroeien en qua coördinatie ging het beter dan ik durfde hopen. Die avond regende het nog eens tijdens de BBQ, het regent echt alleen op momenten dat het kan en mag, heel straf.

Die avond voelde ik me top, en toen we nog met de harde kern aan de rum zaten en iemand een verhaaltje vertelde over zijn kippen thuis dacht ik aan een mopje. Zonder nadenken vertelde ik ze. Ze werd verstaan en heel goed onthaald. Het duurde niet lang of we vertelden om beurten grapjes. Op een bepaald moment hadden we allemaal de slappe lach en toen overviel me de gedachte “ik ben gelukkig nu”.

Een heel kort nachtje later stond er een lange wandeling op het programma… terug handbiken dus. Het ging me heel de dag goed af, best fier!

Terug in België kreeg ik van Sven een mooi compliment: “het leel wel 10 jaar terug”. Toen heb ik in Marokko urenlang moppen getapt.

Ik bedank Annelies méga hard, de zalige groep,en ook Glex, Julie en Svekke van U/TURN

Wa ne zalige congé ♥️