Tenerife met U/TURN

In het vorige verhaal kon je lezen dat ik lichamelijk geen goede vooruitzichten had. Mijn benen deden zoveel pijn dat ik niet kon slapen, zelfs niet op mijn elektrisch bediend bed dat ik vlot kan aanpassen aan mijn noden. Ik zou op reis moeten slapen op een matje in een tent en dat bezorgde mij stress.

Door de nieuwe medicatie Lyrica is de spanning in mijn benen zo goed als weg en veranderde mijn leven enkele dagen voor het vertrek. Ik kon terug slapen, en dat na een slopende periode van 3 maanden!

Een bijwerking is wel vermoeidheid (niet erg dus), maar ook een droge mond en mijn rompstabiliteit is nu minder. Dat kan ik mij echter niet aantrekken want goed kunnen slapen primeert momenteel!

Annelies, die ik ken van vroegere vakanties, ging mee als persoonlijk begeleidster. Zij komt soms als nieuwe PAB’er op zondag. Bij vertrek was ik super moe, maar ik was er stellig van overtuigd dat het ging beteren.

De eerste avond sliepen wij in een hutje met drie personen. Ik sliep daar samen met Sven die zo goed als blind is en Jan die een halfzijdige verlamming heeft. Tijdens die nacht kon ik me nergens aan vasthouden en het lukte me daardoor niet om zelf om te draaien. Ik moest Sven 1 keertje roepen om mij te helpen. Het was voor mij de eerste keer ooit dat ik daarvoor iemand moest roepen… Zo merk je maar hoe ik thuis alles aanpas om de dingen zo zelfstandig mogelijk te kunnen doen. Die nacht sliep ik redelijk.

De volgende dag werd ik door Sven en Annelies gedragen om in de rolstoel te geraken. Ze moesten mij ook op het toilet dragen en in de bus. Van alle deelnemers was ik de enige die niet kon rechtstaan. Die dag zat ik in een rolstoel van U/Turn en werd ik geduwd. Ik deed dus zelf zo goed als niets en toch stroomde de energie tegen de avond uit mijn lichaam. Dit gebeurde niet onopgemerkt. De kok had dit gezien. We sliepen die avond in tentjes en het werd een goede nacht. Tijdens de ochtend viel ik echter terug in slaap en Sven had moeite om mij wakker te krijgen. Hij bleef mijn naam maar roepen en pas toen hij mij begon te schudden, schoot ik wakker.

Die dag mocht ik eindelijk met de handbike vertrekken; hier had ik zo lang voor getraind! De voetsteunen waren niet goed aangepast aan de lengte van mijn benen en er waren geen sleutels om dat te veranderen. Daarom lagen mijn benen gestrekt bovenop de steunen en was het heel moeilijk om te sturen. Ik vertrok vol goede moed, maar al snel bleek dat het enorm hard labeur was. Toen wij na een halfuurtje aan een afdaling kwamen, moest ik nog steeds werken om vooruit te gaan. Het bleek dat er nog een handrem op stond! 🙂

Toen we dit euvel hadden opgelost, begon de pret… Diep gaan bergop en schuiven in de bochten naar beneden. Tijdens de middagpauze werd ik emotioneel omdat ik nog altijd niet goed kon sturen en ik wist dat het niet aan mij lag en dat ik beter zou kunnen. Na het eten ging het beter en kon ik verder. Een geluk dat de fiets drie schijfremmen had waardoor het veiliger werd om naast een ravijn te kunnen afdalen. Op het einde van de dag had ik suiker nodig en Annelies ging hiervoor eens horen bij de kok.

Toen ik vroeg om nog enkele aanpassingen te doen aan de fiets, vertelde de hoofdverantwoordelijke van U/Turn dat we niet meer verder zouden gebruik maken van de handbike. Toen ik vroeg naar de reden, vertelde hij mij dat hij enkele signalen had gekregen dat ik te moe was. Met veel overtuigingskracht probeerde ik hem op andere gedachten te brengen: ik had speciaal hiervoor enkele maanden getraind en ik moest nog wennen aan de nieuwe medicatie. Na een stevige discussie, zette hij de deur op een kier en gingen we bekijken hoe het met mij zou gesteld zijn de volgende ochtend. Die avond kon ik aan niks anders denken. Ik ben dan maar vroeg gaan slapen.

De volgende ochtend lag ik al wakker toen het wekmuziekje uit de boxen galmde. Ik had top geslapen in ons tentje… Het was me zelfs gelukt om zelf te draaien. Zoals afgesproken stond de handbike klaar en het werd een topdag.

Die avond stond de tent schuin en lukte het niet om te blijven liggen op mijn matje, ik schoof altijd naar beneden.

Gelukkig gebruikte ik die dag de rolstoel omdat we over een moeilijk begaanbaar pad met rotsen moesten passeren. Het was de beklimming van de plaatselijk vulkaan (…). Die dag eindigden we in een hotelletje waar we per twee een kamer deelden.

De volgende dag mocht ik terug op de handbike. Na een mooie tocht met vooral afdalingen, sliepen we in een bananenplantage… Qua originele slaapplaats kon dit wel tellen. Dit was ook de laatste dag fysieke arbeid, daarna begon het toeristische gedeelte: dolfijnen kijken, zwemmen in zee, cocktails drinken…

Van alle U/Turn reizen die ik al meegedaan heb, was deze de beste. Er was weinig sfeer ’s avonds, dat komt omdat iedereen helemaal op was. De samenhorigheid van de groep maakte dit echter meer dan goed. Fysiek ben ik sterker geworden tijdens de tocht en beter uitgerust. Deze veranderingen vroegen wat flexibiliteit van Annelies. In het begin van de reis moest zij eigenlijk alles doen en naarmate de dagen vorderden wou ik meer zelfstandig doen. Net als op andere reizen, stelde ik vast dat ik van alle deelnemers diegene was die het meeste hulp nodig had, maar deze keer trok ik het me minder aan. De handbike heeft ervoor gezorgd dat ik toch meer een gevoel van vrijheid had dan anders.

De kok was veganistisch… ik ben daar de man niet voor omdat ik een vleeseter pur sang ben, maar stiekem ben ik er toch een beetje van overtuigd geraakt dat het lekker kan zijn (maar sssssst tegen niemand zeggen hé).

Ik kan de mensen die mee waren niet genoeg bedanken. Met volle goesting heb ik me alvast ingeschreven voor de volgende reis naar Normandië in september.