Vakantie in eigen land: Limburg

Door onze laatste staycation (Fietsen van Mol naar huis) hebben we te horen gekregen dat er een boek voorhanden is met aangepaste slaapplaatsen in Vlaanderen (Toegankelijke vakantieverblijven in Vlaanderen en Brussel, uitgegeven door toerisme Vlaanderen). Daarin las ik over Bokrijk. Al snel werd een nieuwe vakantie uitgestippeld. We zouden verblijven in Bree waar de zus van Nele woont (Mussenburghof). Van daar uit is Bokrijk, fietsen door het water, fietsen door de bomen en de C-Mine bereikbaar. Kathleen, een goede vriendin die vroeger PAB-werk gedaan heeft, zou 2 dagen mee gaan.

Taxi Hendrickx bracht de bagage naar Bree en zette ons af in Hechtel-Eksel. Onder een stralende zon fietsen we door de bomen.

Een tof gevoel … mooi gemaakt maar eigenlijk was de fietsroute naar Bree even mooi, misschien wel meer de moeite. 45 km bijna enkel door de natuur en omgeven door extreem vriendelijke mensen. Limburg lijkt eigenlijk een ander land dan Antwerpen, zeker qua fietswegen.

Eten konden we niet meer krijgen in het aangepaste hotel, daarom reden we naar Bree om daar te gaan eten bij de Thai. De dag was eigenlijk meer dan zwaar genoeg geweest.

De volgende morgen stond de wekker om half 8 om eigenlijk pas om 10 uur te vertrekken. Dit schrijf ik om even te benadrukken dat het niet eenvoudig is om klaar te geraken, maar je moet er iets voor over hebben. Om 10u kwam normaal de taxi naar Bokrijk, die liet ons echter meer dan een uur wachten. Kathleen wachtte ons daar op en samen wandelden we de Breugel route.

Heel mooi en pittoresk maar wel jammer dat de acteurs er niet waren. Stomme corona…

S’ avonds gingen we eten met de zus van Nele en daarna riep ons bedje heel hard :). Kathleen bleef slapen bij de familie.

De eerste dag was een stevige fiets dag, de tweede rust en voor de derde dag planden we een bezoek aan de C-Mine. Er werd regen voorspeld, maar dat kon ons niet tegenhouden. We vertrokken om 10 uur met zen drieën voor de mooiste rit van de vakantie. Dertig km op en neer door de bossen.

Aangekomen deden we een tocht door een ijzeren doolhof wat een moderne impressie is van de wirwar van tunnels in de mijn zelf.

Toevallig kreeg ik onderweg telefoon van de stad Hasselt om een skeeler parcours te testen op toegankelijkheid. Onze volgende reis is dus al in de maak 🙂

Na de verplichte selfies (ik was immers op tocht met 2 vrouwen) gingen we op expeditie door de verluchtingsgangen van de mijn zelf.

Ik kon, met een liftje, mee naar beneden. Daar kregen we op een ludieke manier een voorstelling van hoe het leven er toen aan toe ging. De C-Mine is eigenlijk een voorstelling van hoe het leven zou moeten zijn: Perfect aangepast en de gebouwen worden herbruikt voor kunst en cultuur. Op de site is plaats gemaakt voor een school.

Na een lange dag namen we de taxi terug huiswaarts. Nu waarschijnlijk nog een weekendje bekomen van onze “vakantie”.