Teen en Tander

Ik klungel en moos heel de dag door. Alles duurt daardoor mégalang en eigenlijk stoort mij dat niet. Ik laat tijdens het koken bijna alles één of meerdere keren vallen en ook daar heb ik vrede mee. Als iets uiteindelijk lukt, krijg ik een boost door de voldoening. Maar soms zijn die ziekte-geralateerde accidentjes onomkeerbaar… Een stuk zalm valt na het bakken op de grond of ik duw een fles drank omver die ik voorzichtig en beheerst wou vastnemen…. dan denk ik: écht? en krijg ik een rotgevoel..

Normaal gezien bestaat mijn dag uit een voormiddag zwoegen om de dagelijkse taken tot een goed einde te krijgen en mezelf klaar te maken. Na het koken en eten ga ik een vriend bezoeken of een activiteit doen. Nu kan dit echter niet en dus ben ik verplicht om gewoon veel te gaan handbiken. Het goede weer maakt dit een aangename bezigheid.

Sinds drie weken echter zit ik met een ontstoken teen, wat ervoor zorgt dat ik buiten Netflix en koken niet veel meer doe. De kilo’s vliegen er dan ook aan en de conditie is helemaal verdwenen. Ik merk ook dat ik niet uitgerust geraak en dat mijn hondje zich zwaar aan het vervelen is. Getuige daarvan zijn de vele putten die al in de tuin gegraven zijn.

Ik ben geopereerd aan die grote teen. De dokter heeft wild vlees weggesneden, een stuk nagel en nagelwortel. Ik neem hiervan af en toe een foto, maar zal deze achterwege laten. Jullie kunnen mij hiervoor later bedanken 🙂

Vanaf 11 mei ga ik terug naar TrainM. Dat is de datum waar ik echt naar toe leef, want om eerlijk te zijn: nu heb ik het echt wel gehad.

Twee weken terug wou mijn gsm de WC-pot van dichtbij bestuderen, met andere woorden: ik heb nu een nieuw model… een Huawei… De software zit veel logischer in elkaar dan mijn iPhone en ik neem nu veel mooiere foto’s.

Net voor de coronamaatregelen had ik mijn viskot onder handen genomen. Allée, de assistenten bedoel ik. Het is nu eenvoudiger geworden om daar te kunnen blijven slapen. Aangezien we een rustige zomer gaan hebben qua reizen, zal ik daar dikwijls vertoeven.

2020 was gelukkig het jaar waarop mijn uitdagingen gestopt waren. Ik ging enkel naar Eindhoven fietsen om daar mee te doen met Ride Ataxia. Dit is een sponsortocht van FARA (waarvoor ik altijd geld inzamel). We hadden de ganse tocht al uitgewerkt: in vier dagen zouden we naar daar fietsen, ter plekke een tocht meefietsen van 50 km en aansluitend het geld van de boeken afgeven. Van daaruit zouden we dan zaterdagavond vertrekken met een huurcamionette van garage Ceurstemont naar de Kempen om een feestje van U/TURN mee te pikken. Dat feestje was al snel afgelast en nu kreeg ik ook net te horen dat de Ride niet doorgaat. Een ander hoogtepunt van 2020 was het rimpelkamp. Het rimpelkamp is een tentenkamp van vijf dagen met alle oud-leiding van Oppuurs. Om de vijf jaar gaat dit door… Twee dagen geleden is beslist om het te verzetten naar 2021. Het derde en laatste ding om naar uit te kijken, is het trouwfeest van Koen, een goede vriend en PAB-assistent. Ik ben zelfs getuige. Het feest kan niet doorgaan, maar de trouw op zich gelukkig wel. Voor veel mensen is dit een k*tjaar, en de gevolgen lijken nihil voor mij, maar ’t grootste nadeel is wel het feit dat de werkende medicatie die normaal dit jaar in de apotheek zou liggen, niet meer prioritair is.

Vorige week was er, door een fout van mezelf, een kritische error op mijn site. Na 4 uur tevergeefs te reanimeren heb ik beslist om te herbeginnen. Tijd met hopen nu!

Na 3 dagen ben ik zo goed als klaar. Voor details kan ik u mijn boek aanraden. De laatste stuks verkoop ik tijdens de CORONA-periode voor €25, want blijven dromen is nu belangrijker dan ooit.